Sinds 2000 werk ik als freelance filmregisseur voor de verschillende publieke omroepen. Het liefst richt ik mijn camera op de levens van mensen in de buitengebieden van onze samenleving. Ik wil de kwetsbaarheid in beeld brengen, ons zachter maken voor de mensen die worstelen met het leven. Zo maakte ik een film over gedetineerde moeders, over de ambassadeur van Irak, over een Afghaans kind in eindeloze afwachting van een status en over een jongetje dat wekelijks zijn moeder opzoekt in de gevangenis.
Af en toe maak ik series waarin ik hele persoonlijke thema's aansnijd. Ik filmde mijzelf en mijn omgeving in een serie (Doen&Laten). Deze 6-delige serie, uitgezonden in twee seizoenen, ging over omgaan met stress. Nog steeds krijg ik daar veel reacties op.
Door mijn werk kom ik op talloze plekken en vertrouwen even zoveel mensen mij hun verhalen toe. Ik beschouw het als een voorrecht om iets met die verhalen te mogen doen. Het is het goud dat mij, soms met grote voorzichtigheid, wordt toevertrouwd en ik besef maar al te goed wat het waard is. Het is niet van mij. Ik heb het in bruikleen, mag het aan de wereld tonen.
Documentaires zijn niet altijd toereikend om deze verhalen tot hun recht te laten komen. Daarom besloot ik in 2016 om ook mediator te worden. Door mediation verdiep ik mijn regisseursvaardigheden, leer ik nog beter luisteren. Mijn ervaring als regisseur zorgt ervoor dat de mediator in mij de vrijheid neemt om geen oplossing te hoeven afdwingen, om wat er is de ruimte te geven. Ze zorgen er ook voor dat ik onafhankelijk en creatief blijf nadenken. De regisseur en de mediator zijn voor mij twee kanten van dezelfde medaille.